Xushchaqchaq chol

(Ilhom Zoir)

Chalkash yo‘l oxirida qarib-qartaygan, lekin yuzlaridan nur yog‘iilib turgan cholga ro‘para kelishdi. Odobli bolalar emasmi, cholga salom berishni unutishmadi. Chol alik oldi.

– Yo‘l bo‘lsin, bolalarim? – dedi u miltillab turgan ko‘zlarini kattaroq ochishga urinib. – Xayrli safarga chiqqanga o‘xshaysizlar!

– Qayerdan bildingiz, bobojon? – dedi Kozim.

– Bu dunyoda yashayverib, odamlarning ichidagini yuzidan biladigan bo‘lib qolganman, qo‘zichoqlarim!

Donushak boboning sirli yo‘li

(Ilhom Zoir)

Donodil bobo aytgan joy. Yo‘l boshida kesilgan daraxtning to‘nkasida bir nuroniy bobo mudrab o‘tirar, oftobning zarrin nurlari esa yarqiroq peshanasida jilvalanardi.                                                    

 – Assalomu alaykum! – deyishdi bolalar baravariga.

– Va-va-va-laykum salom! – dedi bobo ko‘zlarini ocharkan. – Nima qilib yuribsanlar bu yerda?

– Bizlar shahzoda Duronbekni qutqargani Yosuman yurtiga boryapmiz, – dedi Kozim odob bilan. – Bobojon, bizga to‘g‘ri yo‘lni ko‘rsating.

Ikki xil yordam

Mahmud Murodov

“Gulgina” kitobidan olindi

Bir xotin sabzavotlar og‘ir to‘rxaltasini ko‘tarib kelayotgandi. Orqadan ketma-ket ikki bola, ularning ketidan bir chol kelmoqda edi. Bir mahal to‘rxaltadan bir kartoshka tushib, dumalab ketdi.

— Xola, kartoshkangiz tushdi, — deb birinchi bola o‘tib ketaverdi. Ikkinchi bola hech narsa demadi-yu, yerdagi kartoshkani olib, to‘rxaltaga soldi. Orqadan yetib kelgan chol bolaga:

— Baraka top, bolam, — dedi. 

Qo‘yning gapi

Oltmish O‘sarov

“Gulgina” kitobidan olindi

Mahmud aka ishdan kelganda qo‘yning ustma-ust “ba-a”lab mo‘rayotganini eshitdi-yu, o‘g‘li Otabekka:

— Qo‘yga o‘t, suv bermabsizlar-da? — dedi.

— Berganmiz, — dedi Otabek. — U bir qisim beda yegan, bir paqircha suv ichgan.

— Bo‘lmasa, qorni to‘ymabdi, chanqog‘i bosilmabdi. Ana, eshit. “o‘t ber”, “suv ber”, deyapti.

— Qo‘y gapirmaydi-ku! — ajablandi Otabek. — Ochqaganini, suvsaganini qaydan bildingiz?